เมื่อสัปดาห์ที่ผ่านมาผมได้พูดถึงอภิมหากาพย์ "ศึกชนช้าง" ของ "อินเดีย" หรือ "อาบัง" กับ "จีน" หรือ "อาเฮีย" ซึ่ง "พี่เบิ้ม" แห่ง "เอเชีย" ที่ชอบกิน "โรตี" และ "บะหมี่" ทั้งสองนี้มีหลายสิ่งที่คล้ายคลึงกันและแตกต่างกันบนพื้นฐานของขนบธรรมเนียมประเพณีและวัฒนธรรมที่มีอายุพันปีเช่นกัน อีกทั้งยังเป็นเพื่อนบ้านกัน มีอัตราการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจแบบก้าวกระโดดที่สูงกว่า 8 เปอร์เซ็นต์เช่นกัน มีประชากรหลักพันล้านคนเช่นกัน ซึ่งในปัจจุบัน "อาบัง" มีจำนวนประชากรวัยเจริญพันธ์มากที่สุดในโลก คือ มีอายุต่ำกว่า 25 ปี ประมาณกว่า 500 ล้านคน "ทรัพยากรมนุษย์" จำนวนมหาศาลเหล่านี้จะเป็นแรงขับเคลื่อนที่สำคัญเป็นอย่างยิ่งในอนาคตของ "อินเดีย" แม้แต่นิตยสาร "The Economist" อันทรงอิทธิพ ลของเกาะ "อังกฤษ" ก็ยังได้ตีพิมพ์บทวิเคราะห์ที่น่าสนใจยิ่งว่า ภายในระยะเวลาอีก 3-5 ปี ข้างหน้า "อาบัง" มีแนวโน้มว่าอาจแซงหน้า "อาเฮีย" นอกจากนั้นในหนังสือชื่อ "The Elephant and the Dragon" ของ "Robyn Meredith" ได้วิเคราะห์ถึงที่มาของความสำเร็จทางเศรษฐกิจอย่างคาดไม่ถึงของทั้ง "อาบัง" และ "อาเฮีย" ที่อาจทำให้ศูนย์ถ่วงของอำนาจโลกกำลังเคลื่อนตัวมาสู่ "เอเชีย"

                ส่วนเรื่องระบบการปกครองนั้น"อาบัง" ได้เปรียบ "อาเฮีย" เพราะ "ระบอบประชาธิปไตย" ของ "อาบัง" นั้นได้ผ่านกระบวนการปรับปรุงดัดแปลงเพิ่มเสริมเติมแต่งให้เข้ากับขนบธรรมเนียมประเพณีวัฒนธรรมของ "อินเดีย" มาตั้งแต่ได้รับเอกราชจาก "อังกฤษ" ส่วน "จีน" นั้นยังคงเป็น "ระบอบสังคมนิยม" ถึงแม้จะพยายามประคองนโยบาย "ประชาธิปไตยครึ่งใบ" ประเภท "หนึ่งประเทศสองระบบ" แต่จะไปได้อีกนานเท่าไรหรือที่สุดแล้วจะพัฒนาออกมาเป็นลูกผสมที่เหมาะสมในรูปแบบใดก็ยังไม่ทราบได้ นอกจากนั้น "อาเฮีย" ยังมีปัญหาในด้าน "สิทธิมนุษยชน" เพราะประชาชนถูกกดให้อยู่ในความเข้มข้นของ "เบ้าหลอม" ทางความคิดในระบอบ "คอมมิวนิสต์" มาตลอดระยะเวลาหลายสิบปีตั้งแต่ยุค "ประธานฯ เหมา" อีกทั้งบทบาทของ "อาเฮีย" ในเวทีโลกถือได้ว่ายังเป็นรอง "อาบัง" เพราะ "อาเฮีย" ได้รับฉายาว่าเป็น "จอมประท้วง" เพราะไม่ว่าเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ที่ส่งผลกระทบต่อผลประโยชน์ก็จะทำการประท้วงไปหมด ทำให้ภาพลักษณ์โดยรวมของ "จีน" จึงดูเหมือนมีทัศนคติที่คับแคบ สร้างศัตรูไว้มากโดยเฉพาะกับ "สหรัฐฯ" ที่ผูกใจเจ็บได้ "ลับมีด" เตรียมอยู่แล้ว พฤติการณ์ของ "อาเฮีย" ในเวทีการฑูตโลกเป็นการทำลายภาพลักษณ์ของตนเองเป็นส่วนใหญ่ หากมองในมุมของนักเศรษฐศาสตร์ ต่อให้ "จีน" มีความเติบโตอย่างต่อเนื่องในอดีตยาวนานถึง 20 ปี แต่นั่นมิใช่เรื่องสำคัญ หากประเด็นสำคัญอยู่ที่ว่า ประเทศใดจะมี "พลวัตรในการพัฒนา" อย่างต่อเนื่องไปในอนาคตอันใกล้และไกลมากกว่ากัน

                แต่หากจะว่าตามความเป็นจริงแล้วข้อด้อยของ "อาบัง" ก็มีไม่น้อย เช่น การเริ่มปฏิรูปเศรษฐกิจโดยรวมล่าช้า เป็นผลให้ผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ "อินเดีย" เท่ากับ 1 ใน 4 ของ "จีน" เท่านั้นเอง นอกจากนั้นอัตราของ "อาบัง" ที่รู้หนังสือมีเพียงร้อยละ 66 เท่านั้นในขณะที่ "อาเฮีย" สูงถึงร้อยละ 93 อีกทั้งสาธารณูปโภคขั้นพื้นฐานยังล้าหลังอยู่มาก มีการคอร์รัปชั่นทุจริตโกงกินกันอย่างแพร่หลาย อีกทั้งการบริหารจัดการของ "อาบัง" เมื่อเทียบกับ "อาเฮีย"แล้วยังทิ้งห่างกันอยู่มาก ทั้งนี้หากได้ทำการวิเคราะห์จากความสมดุลของตลาด เมื่อเทียบกับ "อาเฮีย" แล้วเห็นว่าภาวะเศรษฐกิจของ "อาบัง" ยังเป็นระบบปิดอยู่ จึงมีนักวิเคราะห์จำนวนไม่น้อยที่ยังไม่เห็นด้วยกับความคิดที่ว่า "อาบัง" จะแซงหน้า "อาเฮีย" ในอนาคตอันใกล้นี้

                อย่างไรก็ตามไม่ว่า "อาบัง" หรือ "อาเฮีย" ใครจะล้ำหน้าใครแต่การเจริญเติบโตในภาพรวมของ ภูมิภาค "เอเชีย" อย่างมั่นคงและยั่งยืนได้นั้นจำต้องอาศัยทั้ง "อาเฮีย" และ "อาบัง" เป็นหัวหอกที่สำคัญในการขับเคลื่อนไปข้างหน้า สำหรับผมแล้วเชื่อว่าอนาคตของ "เอเชีย" นั้นแท้จริงแล้วขึ้นอยู่บนพื้นฐานแห่งความร่วมมืออย่างเสมอภาคในทุก "มิติ" อย่างจริงใจและจริงจังระหว่าง "อาเฮีย" กับ "อาบัง" ที่จำเป็นต้องธำรงรักษาไว้ซึ่งการพัฒนาความสัมพันธ์อย่าง "สมดุลย์" ทั้งทางเศรษฐกิจ,สังคมและการเมือง รวมทั้งการทหาร ให้เกิดเสถียรภาพขึ้นในภูมิภาคที่จะเป็น "พลวัตร" ที่สำคัญในการผลักดันความสัมพันธ์ระหว่างสองประเทศอภิมหาอำนาจแห่ง "เอเชีย" นี้ให้ก้าวหน้าไปพร้อมกันและนำความเจริญอย่างยั่งยืนมาสู่ "เอเชีย" โดยรวมครับ