เมื่อสัปดาห์ที่แล้วผมได้พูดถึงบรรยากาศของการเลือกตั้งของ "สิงคโปร์" ด้วยความชื่นชมทั้งในด้าน "วิสัยทัศน์" และ "กระบวนทัศน์" คราวนี้ลองหันกลับมามองการ "ลากตั้ง" ของ "ไทย" ว่าบรรดาพรรคการเมืองต่าง ๆ มี "วิสัยทัศน์" อย่างไรและมี "กระบวนทัศน์" อย่างไร สิ่งหนึ่งที่เป็นเครื่องชี้วัดที่คงไม่มีใครปฏิเสธได้แน่นอนในระบบการเมืองไทย คือ การที่พรรคการเมืองที่มีขนาดเล็กกลับมีอำนาจล้นฟ้ากว่าพรรคการเมืองใหญ่ เพราะเป็นตัวแปรที่สำคัญอย่างยิ่งในการจัดตั้งรัฐบาลแต่ละครั้ง จะเห็นได้ว่าบรรดากระทรวงหลัก ๆ ที่มีผลโดยตรงต่อการพัฒนาเศรษฐกิจสังคมของประเทศ เช่น กระทรวงคมนาคม กระทรวงพาณิชย์ กระทรวงมหาดไทย ฯลฯ ล้วนแล้วแต่ตกอยู่ในการกำกับดูแลของพรรคการเมืองที่มีขนาดเล็ก เป็นผลให้พลังในการขับเคลื่อนประเทศไปข้างหน้าจึงอ่อนล้าเพราะขาดเอกภาพ (นี่ยังไม่นับรวมถึงปัญหาคอรัปชั่นทั้งในระบบและนอกระบบ) ผลออกมาในภาพรวมก็ชัดเจนครับ นอกจากจะก่อให้เกิดความขัดแย้งและขาดเสถียรภาพทั้งในด้านเศรษฐกิจ สังคมและการเมือง (ทั้งในสภาฯและนอกสภาฯ) ดังเช่นปัจจุบันแล้ว หากมองในภาพรวมการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจเปรียบเทียบกับประเทศเพื่อนบ้าน ในขณะที่ "ไทย" มีอัตราการเติบโตทางเศรษฐกิจโดยรวม 4-5 % ต่อปี เทียบกับ "เวียดนาม" กำลังมาแรงแซงหน้ามีอัตราการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจสูงถึง 7-8 % ต่อปี คงไม่ต้องพูดถึง "สิงคโปร์" ที่มีความเป็นเอกภาพและมีเสถียรภาพทั้งในด้านเศรษฐกิจ การเมืองและสังคมเป็นอย่างยิ่ง เลยส่งผลให้มีอัตราการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจสูงถึงร้อยละ 14.5 ซึ่งเติบโตกว่า 2 เท่าเมื่อเทียบกับบ้านเรา

            ในการ "ลากตั้ง" ที่กำลังจะเกิดขึ้นในครั้งนี้ทุกพรรคล้วนแต่นำเสนอนโยบายเชิง "สายรุ้ง" ที่ดูสวยงามแต่ไกลเกินเอื้อมจับต้องไม่ได้ นอกจากนั้นยังเป็นนโยบายที่ไม่ยั่งยืนสักพักก็จางหายไป อีกทั้งยังไม่สามารถตอบโจทย์ในเชิงโครงสร้างว่าในอนาคตอีก 5-10 ปีข้างหน้าประเทศจะก้าวไปอย่างมีเสถียรภาพในทิศทางใดทั้งในด้านเศรษฐกิจ สังคมและการเมือง ดังจะเห็นได้ว่าบรรดาพรรคการเมืองต่าง ๆ ได้นำเสนอนโยบายทางด้านต่างประเทศน้อยมากหรือแทบไม่มีเลย เพราะอีกไม่นานก็จะเกิดระบบ "การค้าเสรี" แบบไร้พรมแดนในภูมิภาค "อาเซียน" ซึ่งจะเป็นสาระสำคัญเป็นอย่างยิ่งต่อการพัฒนาประเทศในอนาคต สำหรับผมแล้วดูเหมือนว่าพรรคการเมืองต่าง ๆ จะให้ความสำคัญในประเด็นนี้น้อยมากครับ

            นอกจากนั้นนโยบาย "สายรุ้ง" ยังสะท้อนออกมาชัดเจนถึงความสวยงามในความฝันเพราะเป็นนโยบายที่ฟังแล้วโดนใจเชิง "ประชานิยม" ที่บรรดาพรรคการเมืองต่าง ๆ ได้รับประโยชน์ จากฐานคะแนนเสียงสำคัญกลุ่มใหญ่ที่สุดคือ ผู้ใช้แรงงาน และบรรดาลูกจ้างในภาคอุตสาหกรรม ซึ่งกลุ่มนี้ได้มีสัดส่วนเพิ่มปริมาณขึ้นจากคนในภาคเกษตรกรรม ดังนั้นนโยบาย "สายรุ้ง" นอกจากจะโดนใจผู้ใช้แรงงานและเกษตรกรแล้ว ยังเป็นการหาเสียงโดยตรงให้กับบรรดาผู้แทนในสัดส่วน "ปาตีริส" เมื่อสถานการณ์ในการ "ลากตั้ง" เป็นเช่นนี้ก็ถือว่าเป็นกรรมของประเทศครับเพราะไม่มีพรรคการเมืองใดให้ความสนใจอย่างชัดเจนกับการแก้ไขปัญหาในทางโครงสร้าง ทำให้ไม่มีนโยบายชัดเจนกับการแก้ปัญหาทางการเมือง เศรษฐกิจทั้งในระยะสั้นและระยะยาว ทำให้ไม่สามารถจัดลำดับความสำคัญ ลำดับ 1-2-3 คืออะไร ผมอยากย้ำนะครับว่าหากสังคมไทยจะก้าวไปข้างหน้าอย่างยั่งยืนเท่าเทียมนานาอารยประเทศเพื่อนบ้านโดยเฉพาะอย่างยิ่ง "สิงคโปร์" ได้ จำเป็นที่จะต้องปรับเปลี่ยนทั้ง "วิสัยทัศน์" และ "กระบวนทัศน์" ซึ่งฟังดูแล้วอาจจะทำได้ยากและเป็นไปได้ยากแต่อย่างไรเสียก็ต้องทำครับ

            สำหรับผมแล้วปัญหาหลักถูกละเลยมานานที่จำเป็นจะต้องแก้ไขอย่างเร่งด่วน คือ "ความไม่เป็นธรรมในสังคม" ที่นำไปสู่ "ความเหลื่อมล้ำ" และนำไปสู่ "การขาดเสถียรภาพ" ในทุกมิติ ซึ่งความไม่เป็นธรรมของผมนี้นอกจากความไม่เป็นธรรมในด้านรายได้และโอกาสที่จะประกอบสัมมาอาชีวะตามกำลังความรู้ความสามารถ ตลอดจนโอกาสที่จะเข้าถึงทรัพยากรแล้ว ยังครอบคลุมไปถึงความไม่เป็นธรรมทั้งในด้านสิทธิและเสรีภาพตลอดจนศักดิ์ศรีความเป็นมนุษย์ ซึ่งต่าง ๆ เหล่านี้ล้วนเป็นปัญหาที่หมักหมมทางโครงสร้าง ในขณะที่นโยบาย "สายรุ้ง" เชิง "ประชานิยม" ของพรรคการเมืองต่าง ๆ ที่นำเสนอทำได้เพียงแค่การขึ้นค่าแรงขั้นต่ำและผ่อนผันการชำระหนี้ ตลอดจนการปรับลดภาษีนั้นไม่สามารถแก้ไขปัญหาในเชิงโครงสร้างได้ เมื่อปัญหาทางโครงสร้างยังคงอยู่ที่ยังไม่ได้รับการเยียวยาแก้ไข ก็เลยเป็นผลให้พรรคการเมืองขนาดเล็กก็ยังคงมีบทบาทและเป็นตัวแปรที่สำคัญกับการจัดตั้งรัฐบาลต่อไป แล้วเมื่อการเมืองไทยยังคงตกอยู่ในวงจรอุบาททำให้เกิดสภาวะ "ลากตั้ง" เช่นนี้ ก็ไม่รู้จะ "เลือกตั้ง" ไปทำไมสิ้นเปลืองงบประมาณเปล่า ๆ ครับ