นี่ถือได้ว่าเป็นโค้งสุดท้ายของการหาเสียงของบรรดาพรรคการเมืองต่าง ๆ ซึ่งก็จะเห็นได้ว่าบรรยากาศในการหาเสียงของพรรคการเมืองแทบทุกพรรคก็ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าความพยายามที่จะ "ติดสินบน" ประชาชนด้วยนโยบาย "ประชานิยม" ดังจะเห็นได้จากการสัญญาล่วงหน้าว่าจะให้ผลประโยชน์ตอบแทนกับคนกลุ่มต่าง ๆ ไม่ว่าจะเป็น เรียนฟรี, มีเงินสวัสดิการฟรี,มีรถเมล์-รถไฟให้ขึ้นฟรี, มีรถไฟฟ้าสายใหม่ ๆ ให้ใช้ในราคาถูก, ชาวนาจะมีบัตรเครดิต อะไรทำนองนี้ ซึ่งในภาพรวมก็น่าผิดหวังมากครับเพราะแทบจะไม่เห็นแนวทางหรือนโยบายในการแก้ไขปัญหาทั้งทางเศรษฐกิจ สังคมและการเมืองในเชิงโครงสร้างเลยครับ

            ดังนั้นจะเห็นได้ว่าในช่วงการรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งนั้น เนื้อหาส่วนใหญ่ที่ให้สัญญากับประชาชนกลับเป็นเรื่องการติดสินบนและการเสนอผลตอบแทนในระยะสั้น แต่ข้อเท็จจริงแล้วโครงการผลาญเงินเพื่อซื้อใจ (เสียง)เหล่านี้จะก่อให้เกิดปัญหาระยะยาว ดังที่ผมได้เคยเตือนสติหลายครั้งในเหตุการณ์ "วิกฤตหนี้สาธารณะ" ของ "กรีซ" ที่คน "ไทย" ควรจะศึกษาไว้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งนโยบายของรัฐที่ผ่านโครงการ "ประชานิยม" ในรูปแบบสวัสดิการต่าง ๆ น่าจะเป็นอุทาหรณ์สอนใจให้คน "ไทย" จะได้ไม่กระทำผิดพลาดซ้ำอีก และที่สำคัญที่สุดไม่มีพรรคการเมืองไหนเลยที่มีนโยบายชัดเจนว่าจะแก้ปัญหาการคอรัปชั่นโกงกินกันในระบบได้อย่างไร เพราะ "ราก" ที่แท้ของความขัดแย้งทางการเมืองที่เห็นเด่นชัดเป็นรูปธรรมที่ผ่านมาก็คือปัญหาที่เกิดจากกลุ่มผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจเข้ามามีอำนาจทางการเมืองและถึงแม้บุคลากรทางการเมืองจะถูกเว้นวรรคก็ยังมีระบบ "โดมินีเชิงอำนาจ" ให้เป็น "ร่างทรง" ลงเลือกตั้ง โดยหวังจะได้เข้ามาเพื่อปูทางอันจะนำไปสู่การสร้างฐานอำนาจทางการเมืองก่อนแล้วค่อยใช้อำนาจนั้นเข้าไปจัดการแสวงหาผลประโยชน์ในบรรดาโครงการ "เมกะโปรเจค" ให้กับกลุ่มของตนตลอดจนบรรดาวงศาคณาญาติและพวกพ้องและคนใกล้ชิด ทำให้เกิดวงจรของการคอร์รัปชั่นได้หยั่งลึกลงไปสู่นโยบายอย่างโจ่งแจ้ง

            อีกทั้งยังต้องยอมรับนะครับว่าฝ่ายทหารเองซึ่งเป็น "สถาบัน" หลักอีก "สถาบัน" หนึ่งที่ในยุคปัจจุบันได้เปลี่ยนแปลงไปในลักษณะย้อนยุคแบบ "ถอยหลังเข้าคลอง" คือหลังจากการปฏิวัติ พ.ศ. 2549 เป็นต้นมา ทหารซึ่งเคยถอยกลับเข้ากรมกองไปพักใหญ่กลับออกมามีอำนาจแฝงในการกดดันทางการเมืองอย่างชัดเจนขึ้นอีกครั้ง โดยไม่ยึดโยงกับประโยชน์ของประชาชนส่วนใหญ่ดังเช่นที่เคย แต่กลับมาสถาปนาอำนาจของตนเองขึ้นใหม่และเลือกที่จะตอบสนองความต้องการที่เข้ากันได้กับผลประโยชน์ของ "กองทัพ" มากเสียกว่าที่จะกระทำตามความต้องการของประชาชนส่วนใหญ่ และคงไม่สามารถปฏิเสธได้เต็มปากเต็มคำว่า ในพฤติกรรมเชิงลึกแล้ว "กองทัพ" กำลังผูกโยงอยู่กับกลุ่มอำนาจบางกลุ่ม ดังนั้นจึงเห็นได้ชัดว่าบทบาทของทหารหลังการปฏิวัติ อาจนึกว่ามีความสำคัญแบบประเทศชาติขาดไม่ได้จึงได้ฉวยโอกาสใช้อำนาจและหลุดลอยถอยห่างออกไปทุกทีจากความต้องการของประชาชนอีกทั้งยังมองการเคลื่อนไหวของประชาชนกลุ่มต่าง ๆ ว่าเป็นเรื่องของการก่อความวุ่นวาย ซึ่งผมกลับมองว่าการชุมนุมเรียกร้องต่าง ๆ นั้นเป็นปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ ที่คนที่มีความคิดแตกต่างกันได้มีสิทธิเสรีภาพในการแสดงออกและเป็นขั้นตอนหนึ่งของการพัฒนา "ประชาธิปไตย" แบบไทย ๆ ที่สังคม "ไทย" จะต้องเรียนรู้และประคองตัวให้ผ่านขั้นตอนนี้ให้ได้

            จะว่ากันไปแล้วคงไม่มีใครคาดหวังอะไรมากนักจากผลของการเลือกตั้งที่กำลังจะออกมาในครั้งนี้ไม่ว่าใครจะมาเป็น "รัฐบาลผสม" สังคม "ไทย" ก็จะยังคงสับสนวุ่นวายกันไปแบบนี้อีกสักพักใหญ่ ดังนั้นผลของการเลือกตั้งในครั้งนี้ก็จะได้แค่เพียงการ "ประสานประโยชน์" หรือการเจรจาแบ่งผลประโยชน์กันระหว่างกลุ่มไม่ว่าจะทุนเก่าหรือทุนใหม่ สำหรับประชาชนส่วนใหญ่ท้ายที่สุดก็ยังลำบากตรากตรำกับชีวิตเหมือนเดิม ดังนั้นวันนี้ไม่ว่าผมหรือท่านจะเบื่อหน่ายการเมืองเพียงใดก็ตาม แต่วันอาทิตย์ที่ 3 กรกฎาคม ที่จะถึงนี้อยากเชิญชวนให้เข้าคูหาเลือกตั้ง กลุ่มที่มีพรรคและคนที่ชื่นชอบอยู่ในใจแล้วก็สามารถตัดสินใจเลือกได้ทันที เพราะไม่ว่าใครจะว่าอย่างไรคนกลุ่มนี้ก็จะไม่มีวันเปลี่ยนใจอย่างเด็ดขาด ส่วนกลุ่มที่ลังเลหรือเบื่อหน่าย เพราะมีความรู้สึกว่าไม่ว่าเลือกพรรคไหนก็ล้วนแล้วแต่เข้ามาเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองและพวกพ้องทั้งสิ้น จึงอยากจะบอกคนกลุ่มนี้ "ต้องไม่นอนหลับทับสิทธิ์" เพราะถ้าไม่ไปใช้สิทธิ์ก็เท่ากับว่าสนับสนุนคนไม่ดีให้เข้ามายึดสภาฯ ดังนั้นก่อนจะถึงวันเลือกตั้งในวันพรุ่งนี้ยังพอมีเวลาที่จะศึกษาและเลือกสรรคนที่มาทำหน้าที่บริหารประเทศ และต้องไม่ลืมว่าในวันอาทิตย์ที่ 3 กรกฎาคมนี้ ว่าอนาคตประเทศไทยอยู่ในกำมือของท่านแล้วชอบหรือไม่ชอบอย่างไร ก็ต้องพร้อมใจกันไปเลือกตั้งครับ